Onlar tezgahta hep birlikte diri diri dans ederken iki kişi gelmiş balıkçıya. 2 kilo istavrit istemiş, hem de kızarmış olarak. Balıkçının küreğine tam tamına 2 kilo 160 gram istavrit denk gelmiş. Fazladan küreğe atlayan 160 gramın şanslı istavritleri gülüşmüşler aralarında. 2 kilo 160 gramlık istavrit topluluğu, önce suyla bir güzel temizlenmişler, hafızalarından arınmışlar, sonra da tavadaki kızgın yağda yaklaşık 20 dakika kızarmışlar. Balıkçı onları paketlemiş ve "ablaaaa sizin istavritler hazır" diye bağırmış. Kızarmış istavritler kapalı paketlerinde sıcak sıcak, bir rakı sofrasına doğru son yolculuklarına için yola çıkmışlar. O gün mutlu bir rakı sofrasının en lezzetli davetlileri olarak, hayatlarını mutlu bir şekilde bitirmişler, ya da ben hep onların öyle hissetmiş olmalarını istemişim hepsi bu. O sofradan ise bana kala kala bir buruk kızarmış istavrit tadı kalmış, gitmemiş tadı damağımdan.
Bu benim sırrımdır - aslında ben o gün payıma düşen istavritleri bitirememişim. Bu bitirememişlik başka bitmemişliklere karışmış birbirini bitirmiş. Bu bitmemişlik benim seçimim olabilir mi ki, belki de ben sadece uyum sağlamışım. Günler geçmiş ve ben bir gün kendimi sudan çıkmış bir istavrit gibi çırpınırken bulmuşum. Aklın kalır derler ya, aklım bitiremediğim istavritlerde kalmış. Çırpına çırpına gelmişim bir Karadeniz kıyısına, üzerimde bir istavrit kokusu. Nihayet kabullenip, atmışsam da kendimi denize, Karadeniz çekmiş içine, suda çırpınmışım bir süre. Tam boğulacakken istavrit tadında bir arkadaş bulmuşum. Elime dokunmuş, yüzüme gülmüş, ben unutmuşum. Karadeniz yukarıda gökyüzüne doğru coşmuş, ben ise derinlere doğru bir istavrit edasıyla yüzmeyi öğrenmişim. Sonunda ise küçük bir istavrit olmuşum ve çok uzaklara, balıkçı ağlarının hiç gelemeyeceği denizin en derinlerine doğru açılmışım...
