Hayat hep oyunlar kuruyor bence...
Metrodayım. Burası çok sıcak. Trenin gelmesine 1 dakika kala rüzgarı da geliyor. Hasret kaldığım bir rüzgar esiyor sanki. En sevdiğim şey oluyor. Saçlarım havalanıyor.
Bütün kalp kırıklıklarım bir bir onarılıyor sanki. Trene biniyorum, bir sürü insan var. Herkes bana çok garip bakıyor. Tanımadığım bu kadar insanla aynı saatte metroda buluşmamızın bir amacı var mı acaba düşünüyorum. Ya da daha önce karşılaştığım diğer insanlarla. Çoğuna bakıyorum dikkatlice. Bi hikaye bulmaya çalışıyorum. Pek çıkartamıyorum. Bence metrolar çok sıkıcı ve havasız. Burası esmiyor. İnmek istiyorum.
Neyse ki az kaldı. Birazdan metrodan inip kadıköyden modaya doğru heycanlı ve eğlenceli bir yürüyüş yapıcam. Buluşmamızın amacını düşünücem. Her zamanki gibi güzel bir düş kurucam. Bence modada güzel bir esinti olacak. Mesela kavak yelleri esecek. Saçlarım havalanacak.
Havasız kalmayı unutucam...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder