Gündönümü - En Uzun Gece

Çiçekçi otelin önüne arabayı yanaştırır ve içinden dev bir çelenk indirir.
Üzerinde "1708 numaralı odada ölen kızın anısına" yazmaktadır...

Hazin kanlı veya siyah bir hikaye değil bu. Ama anlatmayı seviyorum. İçinde yılların hapsolduğu değişik duygular var. Korku, sevgi, kibir, bağımlılık, zayıflık, güven, güvensizlik, sadakatsizlik, tutarsızlık, tutku var. Mazoşist, hümanist, sadist, narsist dürtülerin savaşını anlatan ve tabi sonu ölümle sonuçlanan küçük bir hikayecik.

Burası, güneylerde, Akdeniz'in güzel sahilleriyle bakışan, oldukça güzel bir otel aslında. 23 aralık gününü 24 aralık gününe bağlayan bu uzun gecede (gündönümü), bu güzel otelin 1708 numaralı odasının loş ışığına yerleşen kız ise eşyalarını bir kenara atmış, hayattan tedirgin bir şekilde yatakta oturmaktaydı. Telefona bakarken, aramakla aranmamak arasında gidip gelmekte, saatler hızlıca 11'e yaklaşırken, içi giderek yalnızlaşmaktaydı. O gece de yine daha önceki geceler gibi her şeyden korkuyordu. Bir çok insan gibi, klasik bir duygu yerleşikti aldığı nefeslerinde; kalmak istemiyordu, gitmekse zor geliyordu. Ellerine, gözlerine, aklına, gücüne ve en kötüsü de kalbine güvenmiyordu. Aldatıldığı aklının ucundan bile geçmiyordu, zaten aldatılmak ne demekti ki? Yatağın diğer ucundaki telefona baktı bir süre, sonra eline aldı ve aramaya başladı...

Derken odanın kapısı telaş içerisinde çalmaya başladı. Zaten korkuyordu, bu kapı sesiyle gözleri iyice açıldı. Kalbi yerinden fırlayacak gibi çarpıyordu. Kim gelmiş olabilirdi ki?

"Yok canım o olamaz, henüz olmaz" diye geçirdi içinden.

Yok olmaz erken daha, biraz geç kalın ne olur

Hiç hazır değilim henüz...

Ne olur baharlarımı bırakın bir süre daha

Tanıdık değil bana güz...

Odanın ışıkları loştu. Belki güzel bir odaydı ama o farketmiyordu. Sadece kapıya odaklanmıştı, bir de soğuk duvarlara. Kapı ona, o kapıya bakıyordu. Birden dışardaki ses "hemen kapıyı açman gerekiyor, artık kaçamazsın" diye bağırdı. Sesi tanımıştı aslında, yabancı değildi. Korkuyordu, olamazdı ki, henüz çok erkendi... Neden neden neden? Neden bu kadar erken? Böyle anlaşmamıştı hayatla. Onu içeri almak istemiyordu ama çok inatçıydı, gitmeyecekti. Besbelli bu gece uzun olacaktı...

İstemeden de olsa kapıya doğru yöneldi, gözlerini kırparak korku ve endişe içinde delikten baktı. Evet gerçekten oydu. Ama neden?

Ölüm her aklına geldiğinde

Ah edip, vahedip inleme

Bu halinle tanrıyı incitmiş olacaksın

Ecel kapını çaldığı zaman, evi telaşa verme

O geldiği zaman, sen gitmiş olacaksın

"Delikten baktığını biliyorum, kapıyı artık açar mısın" diye tekrarladı dışardaki adam. Kapıyı açmaktan başka ne yapabilirdi ki? Henüz hiç bilmediği, tatmadığı bir teslimiyet duygusunu kalbine buyur etmeye hazırlanıyırdu. Bugüne kadar hiç teslim olmamıştı. Kız elini titreyerek kapının koluna götürdü ve yavaşça tuttu. Durdu, düşündü yeniden ama ne yapsa da bu adamla anlaşamayacaktı bu gece, onu ikna edemeyecekti. O ne isterse yapmak zorundaydı Kapının kolunu indirirken, işte o film şeridi hızlıca akıp gitti yanından...

Sevildiği günleri, sevmediği insanları düşündü, kalbini düşündü, aklını düşündü, yaşadıklarını ve yaşayamadıklarını, izlediği dizilerin henüz çekilmemiş bölümlerini, göremeyeceği teknolojik gelişmeleri, sahip olduklarını, gittiği yolları, hiç gitmediği ama gitmek istediği sahilleri... Hafızası bile tam dolmamıştı, biriktirecek ne çok anı vardı... Hayallerini, dostlarını, ailesini düşündü ve hissetti: bu gece uzun ve "son" olacaktı...

Kapının kolu iyice indiğinde çıkan kilit sesiyle dünya tabiki yankılanmadı ama onun dünyası biraz sarsıldı. Kapıyı hafifçe aralarken başını kaldırdı ve kapıda onu bekleyen adamla gözgöze geldi. Adam kapıyı itti kızın üzerine doğru ve kız birden sendeledi. Yere düşmek üzereydi ki adam kızı kolundan yakaladı ve yatağa doğru itti. Kız korku ve panik içindeydi. Ağlamaya başladı. Anlamıyordu. Bütün bunlar neden oluyordu?

"Bu bedenden artık gidiyorsun, bu gece son" dedi. Adam ona "git" dedi. "Bu dünyadan git" dedi.
Kız uyuşmaya ve kıvranmaya başladı, sonuçta ona karşı gelemezdi, adam güçlüydü. Sigara yaktı arka arkaya. Odanın loş ışığının ve beton duvarlarının arasında bu acıyı çekecekti. Ayrılmak hiç de kolay değildi. O kadar bağlıydı ki bedenine, milyarlarca hücreden kopmak hiç de kolay olmayacaktı. Tek tek kopuşunu izlemek, hissetmek ve savaşmak çok acıydı.

Bugün hesap günü vakit tamam

Son ışıklar söner biter akşam 

Dışında karanlıkların dışında yalnızlıkların 

Hep kendi yolunda yürür zaman.

Gündönümü gelmişti, bu geceden sonra geceler kısalacaktı belki ama bu gece çok uzun ve çok zor olacaktı... Ama savaş çoktan başlamıştı, gecenin gündüzle savaşı... Gecenin gündüze boğun eğmemek için çabası...

Kızın elleri, kolları uyuşmaya, gözleri ise şişmeye başlamıştı. Adam ise sadece izliyordu, belki o da haklıydı. Kız iyi bakamamıştı bu emanete, teslim etmesi gerekiyordu mutlaka. Teslimiyet duygusu nefesinden içeri, kalbine girmeliydi artık. Oysa nefes alamıyordu sanki. Havadaki oksijen ve azot oranı ve hatta diğer gazların oranı ders kitaplarında yazdığı kadardı ama sanki onun ciğerlerine başka bir şey dolmaktaydı.

Hava kirli gibiydi,

1708 numaralı oda ise soğuk ve loş bir odaydı.

Kızın ciğerlerindeki alveoller büzüşmeye başladı. Nefesin olmadığı yerde ölüm vardı. Birbirlerine baktılar, kız kıvranmaya başladı. Midesi, gözleri, bacakları, beyni her yeri uyuşuyordu. Onu sevenleri düşündü, sevmişler miydi ki gerçekten? Yoksa sevmiş gibi mi yapmışlardı? Ya da sevmişlerdi de sonra birden vaz mı geçmişlerdi? Aldatmışlar mıydı? Peki ya o kendini ne kadar seviyordu? Belki de kendi kendini aldatmıştı. Aklını kaçırmak üzereydi...

Kaç mevsim aşk pazarında geçti yalanlarla

Düş sattım aldanmışlara

Aklım kaçıverdi elimden bir gece vaktiydi

Sevdiğim başka sevenim başka

Bütün bunlar ne için oluyordu, ne kadar hazırlıksızdı, ama bu emanete iyi bakmamıştı. Suçluydu belki de, hatalıydı, yanlıştı. Çok kızdı birden kendine. Hem kendisini sevmiyordu hem de bu bedeni fazlasıyla hırpalıyordu. Kıvranarak fırladı yataktan, kendini çıkarmaya çalıştı bu bedenden. Kanlı bir ayrılık değildi bu, sadece zordu. Ama farketti ki kalbi çoktan bırakmıştı onu. Çok yorgundu kalbi, çok çarpmıştı boşuna... Kalbine baktı, onu çoğu zaman dinlemişti, ama son zamanlarda onu çok yormuştu, dışlamıştı. Kalbi yanmıştı, ona zaten çoktan küsmüştü.

Aşk bitti

Elimden sanki minik bir balık kayıp gitti

1708 numaralı odada o gün sessizce kıvranarak ölen bu kız çok düşündü niye öldüğünü... Oysa cevabı çok basitti...

Ben ölmeden önce, bir sürü dostum vardı

Ben ölmeden önce, bir sürü düşüm vardı

Ben ölmeden önce, bir sürü aşkım oldu

Ben ölmeden önce, bir sürü hatam oldu

Ölüm, yeniden doğmak içindir.

Bazen bir yabancıdır o. Bazen çok yakındır, sevgi doludur. Bazen korkunçtur, bazen sevimlidir. Bazen büyüktür, bazen çocuk, bazen arabadır, trendir, uçaktır... Bazen uzun süre yanınızda kalır, bazen bir anda çıkar gelir. Bazen evinizde yaşar, bazen sokakta köşe başında bekler, bazen de kapıdadır. Anlamazsınız, sizin elinizden tutarken sizi bir adım daha ölüme yaklaştırır.

Sonuç olarak: Herkesin Azrail'i başkadır. 

23 aralık, 24 aralık'a bağlandığı gece, gündönümüdür. Bu uzun geceden sonra geceler dakikalarını gündüzlere emanet edecek, gündüzler dakika dakika yerleştikçe, herşey daha görünür olacak, yeni bir çiçek açacak, yeni bir nefes alınacaktır. Her gündönümünde bu böyle olmuştur. Her gecenin güneşe boğun eğdiği gibi, her ölüm de yeni bir doğuma boyun eğecektir.
                                                                                                                         

Ölmeden önce ölünüz (Mevlana)