26 Eylül 2015 Cumartesi

Eylem: yürüyordum

Kadıköy'deydim. Yürüyordum, ilk defa aramadım. Sanki çok zaman geçmiş gibi. Ben sanki buralıyım gibi. Her şey bana tanıdık, ama nihayet bazı şeyler yabancı. Aslında yabancılaşmak da yakınlaşmak kadar rahatlatıcı. Özgürüm hatta! 

Yürümek ne kadar güzel bir eylem, insanlara baka baka!

Olan bitene yabancılaşıyorum. Bu da güzel bir duygu! Kaç yanlışım bir doğrumu götürür bilmiyorum ama, şu içimdeki yalan dolan bir "doğruyu" aklımdan silip götüren tüm yanlışları seviyorum. Yanlış yapmak ne güzel bir eylem... Yürüyorum... Neyse ki Kadıköy bir tek şey dışında bana hiç kimseyi ve hiç birşeyi hatırlatmıyor. Öylesine bana ait ki. Bana ait olmayanları da unutuyorum. Unutmak ne güzel bir eylem!

Ve her yerde yürüyordum. Daha iyi anlıyordum. Anlamak ne güzel bir eylem! Kadıköy'deydim. Sızı yoktu. Yanlış ya da doğru yoktu. Yürüyordum yani...