28 Ağustos 2017 Pazartesi

Elektroliz

Günlerden öylesine bir gündü. 
Ya da hiç bir gün öylesine değildi. 
Ben dinleniyordum.
Duygularımı moleküllerine ayırıyordum. 
Her molekülün içinde bir element gibiydin sanki.
Radyoaktif bir element olman gerekiyordu.
Radyasyon yaydığın kesindi çünkü. 
Israrla yarılanma sürenin çok kısa olması için dua ediyordum. 
Belki de hiç bitmeyecektin benim doğamda ama sen yarılandıkça ben artık yaralanmayacaktım.
Sen azaldıkça su molekülleri çoğalacaktı. 
Su molekülleri çoğaldıkça ben arınacaktım. 
Ben arındıkça unutacaktım. 
Bu hep böyle olmuştu ve bundan sonra da hep böyle olacaktı. 
Artık hiç korkmuyorum, biliyor musun?
Sen artık sadece kendi etrafına radyasyon yayıyorsun.
Kendi çapında kendince iyisin herkes gibi...
Bense bir su kenarında yağmurun altında ıslanmadan arınıyorum. 
Nefes alıyorum duyuyor musun?

2 yorum: